Jacques Janssen

Aanvankelijk opgeleid tot analist klinische chemie kwam ik er al snel achter dat mijn hart meer uitging naar het patiëntencontact dan naar de analyses in het lab. Na het voltooien van de HBO-opleiding leek geneeskunde dan ook meer in de lijn van mijn ambities. Zowel de basisartsopleiding alsook de latere specialisatie tot huisarts heb ik in Maastricht gevolgd.  Deze twee opleidingen werden onderbroken door de militaire dienstplicht die ik als arts in de landmacht heb vervuld. Gelegerd in Breda was er ruimte voor nog wat neventaken en zo werd ik ook enige tijd keuringsarts voor de bloedbank in Roosendaal.  Na de huisartsopleiding kwam al snel Maasbree in beeld maar bleef er nog enige tijd over om als huisarts in het toenmalige asielzoekerscentrum in Roermond te werken en als schoolarts voor de GGD Noord-Limburg. In het begin, nu ruim 23 jaar geleden, zag het huisartsenvak er totaal anders uit dan nu. Met 2 artsen, 1 assistente en een meewerkende partner werd invulling gegeven aan de taken. Chronische ziekten werden veelal in het ziekenhuis door de specialisten behandeld. Preventieve zorg stond nog  op de horizon en de enige preventieve taak die destijds door ons gestructureerd geleverd werd was het consultatiebureau wat altijd een vrolijke chaos was, temeer omdat de praktijk daarnaast gewoon doorging. Nu bestaat het team uit 4 artsen,  nog steeds diezelfde assistente maar nu met 7 collega’s in vaste dienst, 3 praktijkondersteuners voor de chronische zorg, 3 praktijkondersteuners voor de geestelijke gezondheidszorg en een verpleegkundig specialist ter ondersteuning in de dagelijkse praktijkvoering. Het vak is er hectischer maar ook veel uitdagender door geworden. Samenwerken is al lang geen vrijblijvende optie meer maar een voorwaarde voor goede zorg geworden. Mede om die reden ben ik voorzitter van de “stichting ter bevordering van samenwerking en nascholing regionale gezondheidszorg Noord-Limburg” waarin we medisch specialisten, huisartsen, specialisten ouderengeneeskunde en psychiaters in een meerdaagse gezamenlijke nascholing met elkaar in contact brengen. Wat gelukkig niet is veranderd, is de kernwaarde van het vak. Nog steeds mag ik elke dag met veel plezier luisteren naar uw zorgen, problemen en kwalen en proberen daarin verlichting te brengen. Het kernbegrip hierin is uw vertrouwen. Vooral in de laatste levensfase waarin op genezing gerichte behandeling niet meer mogelijk is speelt dit vertrouwen een grote rol. Misschien is dat de reden dat ik dit deel van mijn vak het bijzonderst vind.

Naast het werk geniet ik, samen met mijn veel te lieve echtgenote, van onze drie kinderen die al een eind op weg naar volwassenheid ieder hun passie volgen. Mijn ontspanning vind ik vooral in sporten, badminton en volleybal waar ik helaas te weinig aan toe kom,  in koken (en ook iets teveel in het eten) in fotografie en in motorrijden, m.n.  meerdaagse tochten waarin ik probeer om de passies te combineren.